Það er alltaf einhver rómantík og sjarmi sem fylgir því að kveikja á kertum þegar fer að rökkva aftur á kvöldin eftir birtu sumarsins.
Í kvöld klæddi ég mig í ullarpeysu og sokka, húfu og vettlinga. Vafði utan um mig þykku ullarteppi. Kveikti á kerti í luktinni á svölunum. Settist út í kyrrt og heiðskýrt kvöldið. Andaði að mér köldu fersku loftinu og horfti á stjörnurnar.
Var bara þarna. Naut ferska loftsins, stjarnanna, kertaljóssins.
Var fullkomlega í núinu og það var geggjað.
Haustið er sjarmerandi tími.